Piotrek3213

Mam rocznikowo 23 lata, studia niestacjonarne to całkiem dobry pomysł jeśli się ma w miarę dobrą, nie równającą z błotem pracę. Jeśli potknę się w tym semestrze na pewno zapiszę się na takowe lub spróbuję ponownie na dzienne, jednak z finansowym przygotowaniem, bo chwilowo leżę Źle się z tym czuję, że wybrałem z początku pracę i dopiero po czasie zacząłem studia. Powinienem już je dawno kończyć, czuję się jak matoł a mam ambicje i wiem, że potrafię, tylko potrzebuję czasu.

Myślałem nad zaocznymi, jednak musiałbym znaleźć pewną pracę, a o taką trudno. Może jakaś biurowa, bo gastronomia mi nie leży, pracowałem przez rok w maku i odbiło mi się to mocno na psychice. Wolałbym dzienne, a zaoczne na magisterce jak będę już mógł pracować w zawodzie w tygodniu. Wtedy miałoby to sens. Głównie boję się tych zmarnowanych lat oraz poczucie porażki.

Witajcie, mam taki problem, że nie za bardzo idzie mi na wymarzonym kierunku. Jest to mój pierwszy semestr ale ja skończyłem technikum w 2016, co daje mi ponad 3 lata przerwy. Widzę się w tym kierunku jednak te 3 lata przerwy powiedzmy... oduczyły mój mózg przyswajania informacji. Chodziłem do słabo rozwijającej pracy. Sam oprócz drobnych powtórek z matematyki nic z siebie nie dawałem, przez co teraz nauka idzie mi wolno i obecnie mam dużo zaległości, boję się że nie zdam. Na pewno będę się starał do samego końca, jednak gdy mi nie wyjdzie, nie wiem czy wrócić na uczelnię, bo wtedy między mną a resztą studentów będzie różnica 5 lat. Moi rówieśnicy już kończą studia, też chcę i do tego dążę jednak z powodu początkowych trudności w nauce obawiam się że nie wyrobię. Nie wiem jak to będzie wyglądało w oczach innych. Młodsza znajoma ode mnie już jest przy końcówce magistra i się dziwiła że dopiero zaczynam.